– Nie wiem, czyje to jest – mówi Pani Nina. – A kto to wie? Wszystko tutaj stoi i niszczeje. O nic nie dbają. Te krzaki, te akacje… U nas na podwórzu nie wytrzymać... Wszystko stamtąd na podwórze do nas się niesie.

 

Wzdłuż płotu okalającego dom Państwa Mieleszkiewiczów po obu stronach wyrastają gęste zarośla i splątane krzewiny, które dawno wymknęły się spod kontroli. Jeśli już w listopadzie lepiej trzymać się od tego miejsca z daleka, to łatwo sobie wyobrazić, co dzieje się tu późną wiosną i latem. Zwłaszcza, że w upalne dni zarośla zaczynają żyć jeszcze własnym życiem:

 

– Tam różne gady się wyprowadzają. I węże… – opowiada Pani Nina. – Sąsiadka wracała ze sklepu i przez drogę takie wężysko przeszło. Poszła do siebie na ogród, lato było. Zaczęła pielić ręcznie i zobaczyła, że coś się rusza. Patrzy – a to wąż! Tyle strachu się najadła.

 

Mimo to, najgorsze są drzewa rosnące tuż za budynkami gospodarczymi. stojącymi na niewielkiej posesji Mieleszkiewiczów. – Z tymi drzewami jest ogromny kłopot – twierdzi Pan Wiktor i wskazuje na zawieszone wysoko rozłożyste korony. Co prawda o tej porze roku już całkowicie nagie, ale w okresie letnio-jesiennym z ich powodu bywa tu bardzo nieprzyjemnie: – Spadają liście, spadają gałęzie. Wszystko tutaj na dach i na podwórze do nas leci. Ile trzeba się napracować, żeby to wszystko posprzątać, pozbierać. A te gałęzie… U naszego sąsiada tutaj cały garaż poniszczyło.

 

– U mnie była taka sytuacja – relacjonuje mieszkający obok Andrzej Nikonowicz – że w czasie burzy pękło drzewo. Oderwał się konar, wiatr poniósł. Był to gruby konar. Uderzyło i wygięło mi dach w garażu. Dobrze, że okap był duży, bo gdyby był trochę mniejszy, to… W każdym razie – koszty były.

 

Jednak najmocniej skutki zaniedbania tego terenu odczuwają Państwo Mieleszkiewiczowie. Nie chodzi jedynie o drzewa z niebezpiecznymi gałęziami, góry sypiących się liści, czy nieprzebytą gęstwinę za płotem. Na zapomnianej działce stoją też stare zabudowania, najpewniej dawne budynki gospodarcze – bezpośrednio przylegają do posesji małżeństwa. Dzisiaj to rudery, które mogłyby budzić obawy o to, czy dotrwają do kolejnego roku i nie runą znienacka na ich mienie, a nawet głowy. Przydałaby się tutaj stosowna kontrola.

 

Ale mieszkańcy Polnej dostrzegają jeszcze jeden problem: potencjalnie negatywny wpływ dzikiej enklawy na sąsiedni, zabytkowy cmentarz pounicki z końca XVIII wieku. Nekropolia to ważny element lokalnego dziedzictwa historyczno-kulturowego. Oprócz symbolicznego grobu żołnierza i niewielkiego lasku krzyży, znajdują się tam dwie kapliczki, w tym jedna dziewiętnastowieczna – ostatnio gruntownie wyremontowana. Druga, współczesna, też niedawno dostała nowy dach i złotą kopułkę. 

 

– Nie daj Boże gałąź grubsza upadnie… – ostrzega Nina Mieleszkiewicz. – Przecież tutaj za parkanem pomniki stoją. I widzę co roku, na Wszystkich Świętych, zawsze znicze się palą. Ludzie tu przyjeżdżają. Chociaż niech poobcinają te gałęzie… Proszę zobaczyć, jakie te drzewa są wysokie! Ja się boję... – Jak taka gałąź się urwie, gdzieś poleci... Może coś na cmentarzu uszkodzić. Trudno to przewidzieć – potwierdza Andrzej Nikonowicz.

 

Czy mieszkańcy próbowali poradzić sobie z problemem? W pewnym sensie tak, bo wielokrotnie rozmawiali z osobami podającymi się za jej właścicieli. Jednak ostatecznie nie mają pewności, do kogo należy teren-widmo i kogo mogliby wezwać do jego uporządkowania. Pamiętają wprawdzie dawnego właściciela, ale ten nie żyje już od dziesięcioleci. Kto przejął po nim działkę i opłaca za nią podatek? W tej sprawie krążą jedynie bardzo luźne domysły.

 

– Ludzie przychodzili, robili zdjęcia, chcieli to kupić. Rozwieszali numery telefonów na ulicy – wspomina Pan Wiktor. – Ale póki nie wiadomo, do kogo to należy... Trzeba to będzie po prostu jakoś rozstrzygnąć.

 

Być może takich spraw jest w gminie więcej, a mieszkańcy często czują się bezradni. 

 

Co można zrobić w takiej sytuacji? W pierwszej kolejności warto zgłosić problem do władz gminnych, dokładnie opisując stan działki i wnosząc o ustalenie jej właściciela. Polskie prawo zobowiązuje gminę do utrzymywania czystości i porządku na swoim terenie, przyznając jej pewne instrumenty wywierania presji na posiadaczy gruntów i nieruchomości. Gmina może ustalić tożsamość właściciela działki, a następnie wezwać go do jej uporządkowania. W przypadku niewykonania nakazu, ma prawo nałożyć na niego grzywnę – w ostateczności zaś we własnym zakresie przeprowadzić niezbędne prace porządkowe i zabezpieczające, obciążając kosztami właściciela. 

 

Na razie Pani Nina – choć zaczęła już zbierać podpisy w tej sprawie – postanowiła jeszcze nie wysyłać przygotowanego wniosku o interwencję do Urzędu Gminy w Narwi. Zauważyła bowiem, że na działce zaczęły się jakieś prace. Może to zwykły zbieg okoliczności? A może rezultat niedawnej obecności obiektywu fotograficznego w tych okolicach?

 

Ulica Polna w Narwi: niewielka, schludna i kameralna.

 

Dom Państwa Mieleszkiewiczów usytuowany jest w samym jej środku.

 

W tym miejscu zdecydowaną większość swego czasu spędza Pani Nina Mieleszkiewicz, która na co dzień mierzy się z poważnymi wyzwaniami zdrowotnymi.

 

Ten widok spędza sąsiadom sen z powiek: gęstwina, która wiosną i latem zamienia się dodatkowo w wylęgarnię niezbyt przyjemnych gatunków zwierząt.

 

 

Nawet u progu zimy za płotem czai się irytujący chaos. 

 

Możemy sobie wyobrazić, co tu się dzieje, kiedy jest ciepło.

 

Panu Wiktorowi Mieleszkiewiczowi ten stan rzeczy i jego realne skutki doskwierają coraz mocniej.

 

Zwłaszcza, że za tą nieokiełznaną roślinnością zlokalizowana jest stara nekropolia z zabytkami i innymi obiektami. 

 

Najbliżej zaniedbanego terenu stoi mała, prawosławna kapliczka i kilka krzyży. (W głębi widać odrestaurowaną kapliczkę św. Jana Chrzciciela). Mieszkańcy twierdzą, że lepiej dmuchać na zimne.

 

Pani Nina wskazuje na drzewa, których łamliwe gałęzie – szczególnie przy silniejszych wiatrach – bezpośrednio zagrażają całej okolicy. Łącznie z cmentarzem.

 

Drzewa niemal dotykają budynków gospodarczych. Podobne gałęzie uszkodziły niedawno garaż sąsiada, Andrzeja Nikonowicza.  

 

Obok znajdują się jeszcze stare i znacznie zdewastowane konstrukcje. Trzeba reagować – mówią sąsiedzi. Ale bez wiedzy o tym, kto jest odpowiedzialny za ten "cichy problem", trudno o poprawę sytuacji.

 

Ostatnio chyba jednak zaczęło się tu coś dziać. Może problem zostanie rozwiązany bez konieczności sięgania po pomoc Urzędu.